No les quedaba otra que vivir para adentro.
Adentro de sus casas,
Adentro de sus cuerpos y de sus pensamientos.
Adentro para sentir sus miedos, sus frustraciones, sus anhelos, las angustias y los nervios enrocados de mucho tiempo.
Los sueños macerando, en stand-by el tiempo, parado, eterno, tangible cada minuto, forzado a ser vivido, aprendiendo del desasosiego.
Mirando a los suyos con otros ojos, con las palabras y los buenos deseos,
Traspasando las pantallas,
Rezando por los muertos,
Por los enfermos.
Parando
Creando
Agradeciendo
Abrazando a distancias de un metro
Dejando de vivir «pa fuera»
Para ver por primera vez «pa dentro»
Limpiando por fin sus manos
para sanar las calles, los bosques, los océanos, a los seres que sienten y al planeta agonizante por los sinsentidos y las barbaries.
Un marzo extraño, atípico
Este marzo para el recuerdo
Que transformaría sus vidas
Un antes y un nuevo después, espero.
M’ encanteu!!!! 💞Espere i desitje que estigeu bé. Un bes gran als tres 😘😘
Hola Amparo bonica, nosaltres estem molt bé. Aquesta pausa que ens ha donat la vida està sent molt profitosa. Espere que vosaltres també esteu vivint amb salut i presència aquesta aventura. Una abraçada molt gran família!